بررسی مقایسه ای کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در جانبازان نابینای میانسال با سالمند

مقدمه:در نابینایی، بهره مندی از حس بینایی برای برقراری ارتباط با محیط پیرامون میسّر نیست. خطر مرگ در افراد نابینا بیش از افراد بینا و امید به زندگی در آن ها تا 15 سال کاهش می یابد. کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در افراد با ناتوانی، نسبت به افراد فاقد ناتوانی، پایین تر است و به حمایت اجتماعی و فردی نیازدارند. هدف: بررسی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت جانبازان نابینا و مقایسه ی آن در دو گروه میانسال و سالمند طراحی و تدوین شد. مواد و روش ها: این مطالعه ازنوع مقطعی ـ تحلیلی بود که بر روی 312 نفر از جانبازان نابینای بالای 40 سال که صورت گرفت. نمونه گیری به صورت سرشماری بود. ابزارهای بررسی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، فعالیت روزمره به ترتیب عبارت بودند از؛ نسخه ی فارسی sf36، اندیکس بارتل، ابزار لوتون ـ بوردی و پرسشنامه ی دموگرافیک. داده ها به نرم افزارspss16 وارد و تحلیل های آماری انجام شد. یافته ها: جانبازان نابینای بالای 40سال مورد مطالعه، میانگین سنی 47.3 سال داشتند، 99% آن ها را مردان و همه ی افراد مورد مطالعه متأهل بودند. 82% آن ها فاقد شغل بودند و اغلب آنان را گروه با تحصیلات دانشگاهی تشکیل می دادند. میانگین بعد فیزیکی؛ 61.7 و بعد روانی؛ 58.5 بود. همه ی آن ها، در حداقل یک فعالیت دچار وابستگی بودند. کیفیت زندگی با افزایش سن دچار افت قابل ملاحظه شد و اختلاف بین گروه های سنی 49-40 و 50 به بالا معنی دار بود ولی اختلاف بین گروه های 59-50 و بالای 60سال معنی دار نبود. کیفیت زندگی و برخی از فعالیت های روزمره ی زندگی ارتباط معنی داری داشتند. بحث و نتیجه گیری: دراین مطالعه با افزایش سن، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت به ویژه در بعد فیزیکی افت می کرد که پس از50 سالگی، قابل ملاحظه بود و 10 سال زودتر از سن سالمندی در جامعه ی عادی گزارش شد. مدل رگرسیون هم نشان داد که کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در افراد 49-40 ساله با افراد بالای 50 سال تفاوت داشت. پس به نظر می رسد که خدمات سالمندی در این افراد می تواند در حدود سن 50 سالگی ارائه گردد که لازم است متناسب با نیازهای آنان در جهت ارتقاء کیفی سلامت و استقلال باشد.